De eerste put werd gegraven in 1850 voor de dobbelstenen steenkoolwinning, een tijd waarin veel vraag was naar steenkool. In het begin van de 21e-eeuw resteren de ruïnes.

De mijn heeft vier schachten, één in het hoofdgebouw, twee in het omliggende gebied en één boven op de heuvel. De diepste schacht meet 480 meter.
Door de aanwezigheid van de vele steenkoolmijnen en de groeiende staal- en machine-industrie, werd Wallonië in de 19e eeuw tot en met de eerste helft van de 20e eeuw een welvarende landstreek. Vlamingen immigreerden massaal naar Wallonië om het arme westen te ontvluchten en door de stijgende vraag naar arbeiders emigreerden er in de 19e eeuw ook een hoop Nederlanders, die vooral in het arme Limburg woonden, naar de streek. Duizenden arbeidsmigranten vestigden zich tussen 1850 en 1950 in de provincie luik.

In 1848 is men is begonnen met het graven van twee schachten die 170 en 250 meter diep werden. Door een overstroming van de Maas in 1877 liep de mijn vol water waardoor velen mijnwerkers de dood vonden. Na dit ongeval werd al het werk neergelegd en de mijn gesloten. Pas in 1905 na de overname door 'Société anonyme des Charbonnage du Hasard' werd de productie hervat.
In 1907 kreeg schacht 1 een typische 'Malakoff' toren. Bovenin het 30 meter hoge gebouw werden twee gelijkstroom motoren van 135 KW geplaatst voor de bediening van de liftkooien en werd hiermee de eerste elektrisch bestuurde liftschacht in België. Na 1954 werd de schacht alleen nog voor ventilatie gebruikt.

De stijl van het hoofdgebouw en de toren van schacht 1 zijn een goed voorbeeld van de Malakoff bouwstijl. De Malakoff bouwstijl is genoemd naar een fort op de Malakoffheuvel in het Russische Sebastopol en is vooral bekend om zijn torens met een fort-achtige architectuur. Deze vorm van bouwen was zeer populair in de jaren 1850 tot 1870. De solide constructie van een maximaal drie meter dikke bakstenen muur met een versterkte structuur binnenin, maakte het mogelijk om in het gebouw zware katrollen te kunnen hangen. De machtige torens werden vooral gebruikt in de kolen - erts - en kalizoutmijnen. Schacht 2 werd in 1923 gegraven. Deze put kreeg een metalen schachtbok, welke na de opening van schacht 3 werd gesloopt.In 1947 werd gestart met het graven van schacht 3. Een grote betonnen schachtbok verrees boven de put.

De vierde schacht , welke zich boven op de heuvel bevind, werd voornamelijk als beluchtingschacht gebruikt. De mijntoren van die beluchtingsschacht, genaamd 'Belle-Fleur de Hoignée', werd gebouwd in 1927 en heeft sinds 1992 de monumentenstatus. In de tweede wereldoorlog werden uit protest boven in de toren twee vlaggen gehangen, de Belgische vlag en de rode vlag van de Sovjet-Unie. De trap in de toren werd hierna gesaboteerd zodat de Duitsers de vlaggen niet konden verwijderen. Tussen 1920 en 1930 zorgen nieuwe havens en spoorlijnen voor het vervoer van de steenkool en de productie werd verhoogd. In 1925 werd er rondom de mijn een werkende stad gebouwd om de mijnwerkers en hun gezinnen, waarvan het aantal in deze periode was gestegen naar 1500, te kunnen huisvesten. Aan de andere kant van de spoorlijn verrezen vele vakmanhuisjes welke er op de dag van vandaag nog staan.

In de hoogtijdagen van de jaren 60 wordt er 1000 ton steenkool per dag boven de grond gehaald. Het was de eerste steenkoolmijn in België waar men onder de grond gebruik maakte van elektriciteit. De mijn was halverwegen de 19e eeuw één van de modernste mijnen. Het complex had die tijd een moderne uitrusting voor brandbestrijding, stoommachines en pompen voor ontwatering. Helaas verouderde de mijn halverwegen de 20e eeuw. Stutten in de mijn waren nog steeds van hout en moesten door de mijnwerkers zelf gezaagd worden. Tevens werkten er tot 1962 nog paarden onder de grond!

Eind jaren 70 nam de vraag naar kolen sterk af doordat de goedkopere brandstoffen, zoals aardolie en aardgas, hun intrede deden. Op 31 oktober 1977 werden de bedrijfsgebouwen van de steenkoolmijn te Cheratte, de voormalige "S.A. harbonnage du Hasard" gesloten. Dit was het einde van een lange geschiedenis aan steenkoolwinning in Cheratte die op 26 december 1848 begon. Op het moment dat de mijn gesloten werd, was berekend dat er nog voor zeker 50 jaar steenkool in de grond zat. Onder de grond staan een paar locomotieven weg te roesten die nog nooit in bedrijf zijn geweest.

Tegenwoordig ligt het complex er verlaten bij. De natuur krijgt langzaam de overhand. Al wandelend door de gebouwen vind je links en recht nog sporen van het verleden. In het gebouw waar de mijnwerkers, voordat ze de mijn in gingen hun werkinstructies kwamen halen, liggen nog steeds de werkverslagen. Ook vind je hier nog ponskaarten waar de mijnwerkers mee moesten inklokken.

In de kleedruimtes hangen nog kledingstukken en in verschillende ruimtes vind je werkschoenen en laarzen. Ooit door de mijnwerkers achtergelaten staan ze al meer dan 30 jaar op dezelfde plaats, een plaats die symbool staat voor de opkomst en ondergang van de welvaart van Wallonië.

Sanering van het terrein en de sloop van een aantal gebouwen zijn gepland eind 2016